Hallo allemaal,

Ik schrijf deze blog nu helaas niet meer vanuit Tanzania maar vanuit Nederland. Ik ben nu 3 weken terug en langzamerhand went alles weer een beetje.

In mijn laatste weken in Tanzania zijn nog heel wat dingen gebeurd:

Ik heb nog 1,5 week samen met Maaike gereisd. We hebben heerlijk gerelaxt en genoten van al het moois in Tanzania. Er waren echter ook wat mindere dingen, zo waren we in Nungwi, in het noorden van Zanzibar, waar we erachter kwamen dat er net een cholera- epidemie was uitgebroken, waardoor op bevel van de lokale overheid, alles daar voor 4 dagen gesloten was. Na lang twijfelen besloten we om toch maar voor de zekerheid al na 1 dag te vertrekken uit Nungwi. In plaats van tot zondag (1/05) op Zanzibar te blijven, waren we al de vrijdag ervoor weer terug op het vasteland van Tanzania, op een camping (aan het strand) tussen de stadjes Pangani en Tanga. Toen we dinsdag (03/05) een dagje naar Pangani wilden, kwamen we erachter dat er uit onze tent 510.000 shilling (zo’n 200 euro) van Maaik was gestolen ! We hadden al een aantal keer tegen elkaar gezegd, dat alles zo goed ging tijdens het reizen en er nog iets fout moest gaan en dat gebeurde dus helaas ook….

Het afscheid van Maaik die donderdag was lastig en gek. Al die tijd in Tanzania zijn we, ondanks dat we niet op dezelfde projecten werkten, samen geweest en alles hebben we samen meegemaakt. In deze 4 maanden zijn we hele goeie vriendinnen geworden en ik vond het maar een raar idee dat ik alleen achterbleef in Tanzania.

Na het afscheid van Maaik vertrok ik met de bus naar Dar es Salaam, hier in Dar verbleef ik 2,5 week bij een Nederlands stel, dat ik via via kende. Ik heb deze weken heerlijk in luxe doorgebracht in een huis op een compound met 7 andere huizen, met een zwembad en aan het strand. Ik kon rustig weer acclimatiseren en vast wennen aan de Nederlandse luxe, zo hadden ze een bad, goed eten en een wasmachine (!), waardoor ik voor het eerst in maanden m’n kleding niet meer zelf met de hand hoefde te wassen. Ook hadden ze twee honden die ik mee uitliet iedere ochtend en avond. Ik heb door hier te verblijven wederom weer een hele andere kant van het leven in Tanzania gezien: het expat-leven. Ik vond het hartstikke leuk om ook dit mee te maken en gezien te hebben.

In deze 2,5 week in Dar heb ik ook nog wat dingen gedaan op het gebied van albinisme. Doordat de communicatie wat lastig ging, zijn de dingen wat anders gelopen dan ik had verwacht maar uiteindelijk ben ik blij met wat ik nog gezien en gedaan heb:

De Josephat Torner Foundation (JTF):

Zondag 8 t/m 11 mei: Tripje naar Morogoro met Josephat Torner

Op zondag vertrok ik met een local bus van Dar naar het stadje Morogoro, een reis van zo’n 4 uur. Bij het busstation in Morogoro stond Hassan mij op te wachten. Hassan is een man met albinisme van rond de 25 jaar oud en is werkzaam bij TAS (Tansanian Albinism Society). Ik ging samen met Hassan naar de lodge waar ik de aankomende dagen zou verblijven. We lunchten hier samen en hij legde me uit wat hij allemaal doet voor TAS. Aan het einde van de middag gingen we langs bij de zus van Hassan, die ook albinisme heeft en die in de buurt bij familie van hen woonde. Het was een armoedig buurtje en ondanks dat niemand Engels sprak werd ik uiteraard weer hartelijk ontvangen. We liepen weer terug naar de lodge waar Hassan en ik een afspraak hadden met twee leraren van zijn universiteit. We wilden de volgende dag langsgaan op de universiteit om voorlichting te geven en overlegden met zijn leraren over hoe we dat het beste konden aanpakken. Het was eigenlijk de bedoeling dat ik vandaag Josephat Torner zou ontmoeten maar dat was deze dag helaas, vanwege omstandigheden, niet gelukt en zou de volgende dag komen.

Op maandag had ik om 8 uur met Hassan afgesproken. Toen ik het restaurantje van de lodge binnenliep zag ik dat hij er al zat, samen met Josephat. We ontbeten samen en Josephat vertelde over zijn foundation en wat hij allemaal doet voor mensen met albinisme. Een uurtje later vertrokken we met z’n drieen in een dala dala naar onze afspraken. We begonnen bij de universiteit waar Hassan studeert. We hadden hier een gesprek met de onderdirecteur en mochten de volgende dag terugkomen om Josephats documentaire (In the shadow of the sun) te laten zien en om aan de studenten voorlichting te geven over het onderwerp albinisme. Omdat het zo kort dag was allemaal, gingen we meteen samen met de onderdirecteur langs alle klassen om kort te vertellen wie we waren en wat we de volgende dag van plan waren. Onze volgende afspraak was op een politiebureau in de stad. Hier hadden we een afspraak met de politiechef, we praatten met hem over wat een belangrijke rol de politie kan spelen in de veiligheid van mensen met albinisme en nodigden hem uit voor onze voorlichting op de universiteit. Hierna liepen we door naar het kantoor van TAS, bestaande uit één kamer, waar Hassan werkt. We ontmoetten hier een vrijwilligster van TAS, Sajda. Hassan legde nog wat meer uit over wat TAS allemaal doet en we overlegden over de volgende dag. Toen we terugliepen naar het dala dala station, liepen we langs het kantoor van een lokale Tanzaniaanse publieke televisie-omroep. We besloten naar binnen te gaan en nodigden ze ook uit voor de volgende dag. Tegen drie uur waren we terug in de lodge en alle drie helemaal gebroken. Na geluncht te hebben vertrok ik naar m’n kamer, waar ik de rest van de dag heb doorgebracht.

Dinsdag vertrokken Hassan, Josephat en ik rond 10 uur richting een basisschool in de buurt. Op deze school zaten 1000 kindjes waarvan één meisje met albinisme. We hadden een gesprek met de directrice van de school, die na ons gesprek alle kindjes op het speelplein in het midden van de school bijeen riep. Wij stonden in het midden van al die kindjes en Josephat en Hassan hielden (in het Swahili uiteraard) een praatje over albinisme en de kindjes vonden het allemaal prachtig. Na het praatje gingen we door naar de lerarenkamer, waar we de leraren voorlichting over albinisme gaven en we ze vertelden hoe ze met kindjes die albinisme hebben om moeten gaan in de klas. Hierna kwam het meisje met albinisme, ze was een jaar of 8, aan op school en werd ze naar ons, in het kamertje van de directrice, gestuurd. Toen ze binnenkwam en ons zag zitten, rende ze weg. Toen ze later door een van de juffen terug werd gehaald huilde ze heel hard, de juf moest haar echt vasthouden om te voorkomen dat ze weer weg zou rennen, het was duidelijk dat ze erg bang was. De directrice legde uit dat haar verteld is dat ze nooit naar vreemden toe mag gaan en dat vreemden gevaarlijk zijn, waarschijnlijk dacht het meisje dus, dat we haar mee zouden nemen of iets zouden aandoen. Waar sommige kindjes gerustgesteld raken van het zien van andere mensen met albinisme of mzungu’s, was dat bij dit meisje niet het geval en het was hartverscheurend om te zien hoe erg ze in paniek was. We besloten haar maar met rust te laten en vertrokken weer naar de universiteit van Hassan. We waren hier om half 1 en zouden hier om 2 uur ons voorlichtingspraatje houden en documentaire laten zien. Alles ging uiteraard op z’n Tanzaniaans.. Van 2 uur tot half 5 moesten er nog dingen geregeld worden die nodig waren om de docu te kunnen laten zien, zoals een beamer en een geluidinstallatie. Ondertussen verbleven wij, Josephat, Hassan, Sajda en ik, met zo’n 200 studenten in een grote zaal van de universiteit en hebben we, vooral Josephat, 2,5 uur volgepraat over albinisme. Om half 5 kwamen de politiechef en een filmploegje van de Tanzaniaanse omroep, was alles geregeld en konden we eindelijk met de documentaire beginnen. Toen het afgelopen was, waren er nog wat afsluitende praatjes en daarna vertrokken we richting de lodge. De volgende ochtend heb ik afscheid genomen van Hassan en Josephat en ging ik met de bus weer terug naar Dar.

Het waren erge bijzondere en leerzame dagen. Ik ben dankbaar dat ik dit soort dingen mee heb mogen maken al was het allemaal wel ook erg vermoeiend en soms ook lastig. Waar je in Tanzania als mzungu sowieso al constant alle aandacht krijgt, is dat in dit geval natuurlijk extra, wanneer ik ook nog eens met twee mannen met albinisme over straat loop. Eng of gevaarlijk was het niet, volwassen mensen met albinisme lopen namelijk minder gevaar dan kinderen omdat ze zichzelf beter kunnen beschermen maar mentaal putte het me wel uit. Ook was het zo dat ik als mzungu natuurlijk een goeie trekpleister ben, wat me gemengde gevoelens gaf.. Zodra ik voor de studenten stond bijvoorbeeld kwamen de telefoontjes en camera’s omhoog en hadden ze alle aandacht en na bijna ieder gesprek de afgelopen dagen, met belangrijke mensen zoals directeuren van scholen/universiteiten, werd m’n nummer wel gevraagd en of ik nog single was etc. Ik ben natuurlijk blij dat ik m’n steentje bij kan dragen bij de voorlichting over albinisme maar het is ook lastig dat ik dit (voornamelijk) kan doen, puur omdat ik een mzungu ben.
Voor meer informatie: http://josephattornerfoundation.org/

17 mei: Bezoek Matumaini School van het Leger des Heils

Ik ben samen met een lid van JTF, Paul, op bezoek geweest bij de Matumaini School die van het Leger des Heils is. De Matumaini School is een (boarding) school voor kindjes met een lichamelijke beperking en kindjes met albinisme. Ik heb een rondleiding gekregen op de school en dat was een hele verademing met wat ik gezien heb in het Buhangija centrum in Shinyanga. De school was, ondanks dat ze niet heel veel geld te spenderen hebben, erg mooi en schoon. Het was duidelijk te zien dat hier goed voor de kinderen wordt gezorgd en dat de kinderen hier blij zijn. Ik heb hier ook Faustine ontmoet. Faustine is een jongetje met albinisme dat van Buhangija naar de Matumaini School is gebracht en hij was te zien geweest bij RTL. Ondanks dat hij pas 2 weken hier was toen ik hem ontmoette, ging het duidelijk al stukken beter met hem en het deed me goed om dat te zien!
Voor meer informatie: http://www.salvationarmy.org/tanzania/Matumainiprimary

18 mei: Bezoek Under The Same Sun (UTSS)

Om 11 uur had ik een afspraak met iemand van UTSS. Deze meneer, die ook albinisme heeft, legde me in 1,5 uur uit wat UTSS allemaal doet. Aan het einde van het gesprek kreeg ik allerlei voorlichtingspakketjes mee. Ik vond het erg leerzaam om te horen wat UTSS allemaal voor mensen met albinisme doet.
Voor meer informatie: http://www.underthesamesun.com/

Op zaterdag 21 mei vloog ik terug naar Nederland en kwam er een einde aan mijn 4,5 maand in Tanzania. Ik zal mijn tijd in Tanzania nooit vergeten. Alle hoogte- en ook dieptepunten maakten mijn reis tot een hele bijzondere ervaring. De mensen en het gevoel daar zal me altijd bij blijven en waar ik kan, zal ik proberen om wat terug voor ze te doen.

Bedankt voor het lezen van m’n blogs en alle lieve reacties die ik er steeds op kreeg!

Liefs,
Olivia