Hallo allemaal,

Intussen zijn er alweer een aantal weken voorbij zonder dat ik een blog heb geschreven.. Het waren m'n laatste weken in Arusha en m'n eerste week vakantie!

In m'n laatste week in Arusha, 11 t/m 17-04, heb ik nog een aantal bijzondere dingen meegemaakt.
Op woensdag ging ik samen met Jackie, David en 6 van de nieuwe meisjes met albinisme naar het ziekenhuis in Moshi. De meisjes moeten eigenlijk helemaal gecheckt worden, en dus ook naar de kinderarts en dermatoloog maar omdat dat teveel is om op één dag te doen gingen we nu alleen naar de oogarts. Het was een erg groot en redelijk mooi ziekenhuis maar wel allemaal wat primitiever dan in Nederland natuurlijk. We waren om 6 uur 's ochtends van huis vertrokken en waren als een van de eersten in het ziekenhuis waardoor we snel aan de beurt waren. Jackie zat omstebeurt met 3 meisjes bij een vrouwelijke arts en een stagaire die de ogen van de meisjes checkten en David en ik tegelijkertijd met de andere 3 meisjes. We zaten als het ware in twee aparte kamers maar omdat er een opening tussen de kamers zat konden we makkelijk contact houden en overleggen. Mensen met albinisme hebben ook in hun ogen weinig pigment waardoor hun ogen erg slecht zijn. Het was Jackie en mij tijdens de lessen in het centrum al wel opgevallen dat de ogen van de meisjes niet goed zijn maar dat ze zó slecht zijn hadden we niet gedacht. Zo heeft een van de meisjes bijvoorbeeld een bril nodig met glazen van -14 en -15 en daarnaast nog een vergrootglas om goed te kunnen zien. Het was allemaal erg interessant om te zien hoe ze in het ziekenhuis met de primitieve middelen die ze hadden alles deden. Het duurde allemaal helaas wel erg lang, in totaal waren we 8 uur in het ziekenhuis en we waren dan ook wel blij toen we weer thuis waren.
Op woensdagavond kregen we bericht dat de oma van de familie waar we verblijven was overleden. Deze oma woonde op 5 minuutjes lopen van ons en op zaterdag werd ze begraven. De uitvaartceremonie vond bij de opa en oma thuis plaats en ik ging er samen met Jackie heen. Toen we samen met Hadidja, een meisje van secondary school die nu in haar vakantie bij ons thuis verblijft, bij hun huis aankwamen zagen we in de tuin naast het huis een gat in de grond waar precies een grafkist in zou passen. De monden van Jackie en mij vielen open en vol ongeloof vroegen we aan Hadidja of oma hier zou worden begrafen en die antwoordde 'ja natuurlijk'.. In het begin van de ceremonie moest iedereen, er waren wel zo'n 300 mensen, langs de kist waar oma in lag lopen. De bovenkant van de kist was open en dus was haar gezicht te zien. Hierna namen Jackie en ik plaats op plastic stoelen in de tent waar ook de familie en naaste vrienden zaten. Beneden in de tuin waren nog meer tenten met stoelen en ook stonden in alle tenten weer tv's en werd de hele ceremonie gefilmd en live uitgezonden. Zodra iemand huilde dook de cameraman erop, redelijk apart als je het mij vraagt. Alles zag er erg mooi uit alleen doordat het al de hele dag regende was de hele tuin één grote modderpoel. Iedereen had zijn/haar mooiste kleding aan en iedereen zag er kleurig uit. De hele ceremonie duurde in totaal meer dan 4 uur waarin vooral veel gezongen en, onder leiding van een priester, gebeden werd. Alleen haar oudste zoon, de vader van David, hield een praatje over oma, verder was er niemand van de familie die iets zei. Na zo'n 3 uur werd oma, onder gezang wederom, begrafen in haar eigen tuin. Dit duurde zo'n halfuur en daarna waren er allemaal mensen die geld gedoneerd hadden voor de begrafenis die hun zegje deden. Hierna was er een buffet en kreeg iedereen te eten en drinken. Jackie en ik besloten hierna naar huis te gaan.

Naast deze bijzondere gebeurtenissen was het natuurlijk ook de week waarin Maaik en ik alles voor het laatst deden en waarin we van alles en iedereen in Arusha afscheid moesten nemen. Maaik vliegt terug naar Nederland vanaf Arusha en komt dus nog wel 2 nachtjes terug maar ik vlieg terug vanaf Dar es Salaam en kom dus niet meer terug. We aten voor de laatste keer bij plekken waar we de afgelopen maanden vaak kwamen en gingen voor de laatste keer uit bij onze vaste plekken. Het afscheid van de kindjes was erg mooi. Alle kindjes zongen liedjes voor me en kwamen me eerst één voor één een knuffel geven en bedanken en daarna kreeg ik een groepsknuffel. Het was minder emotioneel dan ik had verwacht maar dat komt denk ik omdat ik nog niet naar huis ga maar in Tanzania blijf en dus geleidelijker afscheid neem van het land en alles hier.

Maandag 18 april was het tijd voor onze vakantie. Ik vertrok 's ochtends samen met Maaik met de bus richting Dar es Salaam. Hier verbleven we twee nachten in een super mooi hotel. We kwamen rond 4 uur aan in ons hotel en hadden op internet gelezen dat er een winkelcentrum in de buurt was en dus besloten we om daar naartoe te gaan. Binnen 5 minuutjes waren we er met de tuktuk en toen we daar aankwamen wisten we niet wat ons overkwam. Het was een volgens Nederlandse begrippen 'normaal' winkelcentrum met normale supermarkten en kledingwinkels, een applestore, een bioscoop en zelfs een kfc! De glimlach ging niet meer van onze gezichten af, we liepen er rond alsof we nog nooit zoiets gezien hadden en waren intens gelukkig. De tweede dag gingen we na een heerlijk ontbijtje in ons hotel de stad in. We kochten hier boottickets voor naar Zanzibar de volgende dag. We kochten de tickets in een klein reisbureautje en toen we hierna iets verder doorliepen kwamen we bij het echte loket van de boot aan en bleek dat we zo'n 6 euro teveel hadden betaald voor onze tickets, helemaal jammer. Hierna hebben we door de stad gelopen, we hadden al wel van veel mensen gehoord dat de stad van Dar lelijk was maar nadat we het winkelcentrum hadden gezien hadden we natuurlijk hoge verwachtingen, dit viel dus tegen. 's Middags zijn we maar weer naar het winkelcentrum gegaan en hebben we voor het eerst in maanden weer echt gewinkeld, zijn we naar de kfc gegaan en daarna nog naar de bioscoop. Zo gek om van deze voor ons eigenlijk normale dingen zo erg te kunnen genieten.
Woensdag 20 april vertrokken we 's ochtends met de boot naar Zanzibar. Het was een relaxte boottocht en we hadden zelfs een dolfijn gezien! Bij aankomst in Zanzibar moesten we opnieuw formulieren invullen en ons paspoort laten zien. Ik bleef bij de tassen staan terwijl Maaik in de rij ging staan en toen begon het gezeik. Maaik moest in het kantoortje komen en is daar zo'n halfuur ondervraagd. Ik kon alles door de ramen zien en uiteindelijk werd ik er ook bijgevraagd. Ik werd nu ook ondervraagd en we zaten allebei in de stress. We snapten totaal niet wat nou het probleem was en na dit heel vaak te hebben gevraagd zei een van de mannen uiteindelijk dat het was omdat we na 3 maanden wel ons toeristenvisum hadden verlengd maar niet ons werkvisum, wat nodig is om vrijwilligerswerk te mogen doen. Ze geloofden niet dat we nu op vakantie waren en dachten dat we ook hier vrijwilligerswerk gingen doen. Uiteindelijk kwam het allemaal goed en na nog wat grappen te hebben gemaakt en te hebben geflirt met ons mochten we toch Zanzibar van ze in. De eerste twee nachten verbleven we in Stonetown. Woensdag hebben we de stad verkend, dit is weer heel anders dan waar we tot nu toe zijn geweest. Het zijn allemaal kleine straatjes en er zijn bijna alleen maar moslim inwoners en wat toeristen. Donderdagochtend gingen we op een spicetour en 's middags zijn we naar prisonisland geweest. Dit werd niet het culturele hoogstandje dat we hadden verwacht, er was niets cultureels van over, maar we hebben hier wel schildpadden gevoerd en geaaid, op het strand gelegen en op de boot terug zagen we ook nog een groep dolfijnen, wat wil een mens nog meer.
Op vrijdag vertrokken we naar Paje, een plaats in het oosten van Zanzibar. Hier verblijven we 5 nachten in een bungalow op zo'n 50 meter van het strand. Het is hier echt een paradijsje met palmbomen, een wit strand en helder blauw water. Hier is het vooral relaxen geblazen en we kunnen hier echt even bijkomen van alles. Gisteren, woensdag, hadden we de ochtend van ons leven. Om 6 uur werden we samen met drie jongens die ook bij ons verblijven opgepikt en reden we een halfuur richting het zuiden. Hier stapten we, gewapend met een snorkelset, op een bootje en gingen we de zee op, opzoek naar dolfijnen! Wij dachten dat we een relaxt boottochtje tegemoet gingen maar dat bleek helaas alles behalve het geval. Er waren allemaal hartstikke hoge golven en waar we in het begin nog met z'n allen grappen hadden gemaakt over de zwemvesten die in de boot lagen, hadden we nu toch wel spijt dat we die niet hadden aangedaan. Na zo'n 1,5 uur op het water hadden we nog geen dolfijnen gespot en de wanhoop was van onze gezichten af te lezen. Toen opeens zag de bestuurder van ons bootje wat en met een rotvaart vaarden we erop af en inderdaad waren daar dolfijnen! Ondanks dat het nu laagseizoen is waren er iets van 10 bootjes met toeristen die allemaal op de dolfijnen afgingen. De dolfijnen kwamen hartstikke dichtbij de boot en we konden ze goed zien. De jongens doken er gelijk met hun snorkelsets in. Maaik en ik durfden nog niet maar toen zij bovenkwamen en zeiden dat ze de dolfijnen onder water hadden gezien werden we toch wel jaloers en trokken we onze snorkelsets ook aan. We doken iets later ook bij de dolfijnen, Maaik en een van de andere jongens hadden de dolfijnen (vaag) wel gezien maar ik was te laat en had niets gezien. De bestuurder van de boot vond dat we lang genoeg op het water waren geweest en zei dat we nog één keer erbij konden springen. Ik dacht dat het me niet meer zou lukken om de dolfijnen onder water te zien maar dit bleek m'n lucky keer! Er zwommen dolfijnen naast en onder ons en we konden ze hartstikke goed zien en ook hoorden we het geluid dat ze onder water maakten, écht super speciaal en echt een droom die uitkomt!! Met vijf blije gezichten vertrokken we weer terug naar de kust. Steeds als ik denk dat m'n tijd hier niet beter kan worden, wordt het toch nog een beetje beter!

Nu heb ik nog 1,5 week samen met Maaik, tot zondag in Zanzibar en daarna in Pangani en Tanga, twee kustplaatsen. Op donderdag 5 mei gaat Maaik terug naar Arusha en ga ik alleen verder. M'n precieze planning weet ik nog niet maar ik ga in ieder geval nog naar Dar om daar langs te gaan bij organisaties die wat voor mensen met albinisme betekenen en om te helpen bij centra waar kinderen met albinisme worden opgevangen, wordt vervolgd!

Liefs,
Olivia