Hallo allemaal,

M’n laatste blog is alweer zo’n maand geleden maar daar ben ik dan eindelijk weer. Ik heb hier zoveel dingen te doen en ik kan mezelf moeilijk aanzetten tot het schrijven van een blog,samahani (sorry). Bij deze zal ik een extra lange blog schrijven om jullie weer een beetje bij te brengen.

De safari
Van woensdag 17 t/m zaterdag 20 februari was ik op een vier daagse safari naar Tarangire, Serengeti en Ngoro Ngoro. Ik was samen met Amber, een Nederlandse vrouw van 29, en een Israelisch stel, Amir (26) en Mayaan (25). De eerste dag en nacht van de safari was ook Maaike met ons mee. De gids van de safari was Sos en we hadden een eigen kok, Raymond, mee.

Woensdag:
Om 8 uur werd ik thuis opgehaald. Vandaag stond Tarangire op het programma. Dit park staat bekend om de vele grote groepen olifanten die er leven en die hebben we dan ook gezien. Ook waren er in dit park erg veel giraffen. Sos vertelde dat hier normaal in het goede seizoen ook regelmatig leeuwen te zien zijn maar dat dat nu in dit seizoen niet vaak voorkwam. We wilden er toch heel erg graag eentje zien, vooral ook voor Maaike omdat die alleen vandaag meeging. Tegen het einde van de safari zagen we erg veel auto’s rond een boom staan. Toen we erop afreden zagen we wat er aan de hand was: er lag een leeuw onder de boom! De leeuw was bezig met een pumba op te eten en doordat ze in het gras lag was haar hoofd helaas moeilijk te zien. We stonden er toch zo’n 40 minuten naar te kijken en toen stond ze op. Ze liep op nog geen meter afstand van onze auto. Het was echt ongelofelijk om te zien! Helemaal blij vertrokken we even later uit het park opweg naar onze eerste slaapplaats. Ik sliep samen met Amber en Maaike in een grote tent met drie bedden erin. ’s Avonds kregen we een heerlijk diner gemaakt door Raymond en na eindelijk weer eens warm gedoucht te hebben gingen we slapen.

Donderdag:
Na het meest luxe ontbijt dat ik tot nu toe hier had gehad, met o.a. pannenkoeken en gebakken eieren, brachten we Maaike weg en reden we door naar Ngoro Ngoro, waar we doorheen moesten om naar de Serengeti te gaan. Vandaag stond eigenlijk de Serengeti op het programma maar omdat het gras daar nu zo hoog is, vanwege de vele regen die al is gevallen, was de kans om daar veel dieren te spotten klein en besloot Sos om rond te rijden in het gebied tussen Ngoro Ngoro en de Serengeti, wat bij de Ngoro Ngoro hoort. We hebben de hele dag rondgereden en super veel dieren gezien. Zo zagen we de migratie van grote groepen buffels en zebra’s en ook zagen we een waterpoel met zo’n 15 hyena’s erin en een groot meer met allemaal flamingo’s. Het hoogtepunt was toch wel net voordat we de Serengeti ingingen. We zagen toen namelijk een groep van zo’n 10 leeuwinnen en hun welpjes liggen, wederom op nog geen 2 meter van onze auto vandaan. Toen we naar onze slaapplaats in de Serengeti reden ging de zon onder wat een erg mooi gezicht was. We sliepen in tenten op een camping middenin de Serengeti. Er was geen hek om de camping heen en in principe konden dus alle dieren hier ook komen. Tijdens het eten regende het en na het eten stonden Amber en Amir te roken in de deuropening van het etenshuis toen ze opeens schreeuwden dat ze een hyena over het terrein zagen lopen. Amber en ik moesten nog naar het toiletgebouw voordat we naar onze tent gingen en verzochten Sos vriendelijk om met ons mee te lopen. Terwijl we terugliepen van het toiletgebouw naar onze tent bleef Sos opeens stilstaan. Hij zei scheen met zijn licht naar links en zei dat hij een hyena zag staan. Toen wij ook keken zagen we inderdaad twee ogen oplichten en stond er dus op nog geen 10 meter van ons een hyena. Dit was zo onwerkelijk en Amber en ik werden helemaal gek terwijl Sos rustig nog even bleef staan voordat hij met ons mee verder liep naar onze tent. ’s Nachts had het de hele nacht geregend en onze tent was helaas niet echt water dicht maarja we durfden vanwege de hyena natuurlijk ook niet meer de tent uit waardoor Amber en ik de halve nacht wakker hebben gelegen.

Vrijdag:
De wekker ging vandaag al om 05:30 omdat we de zonsopgang wilden gaan bekijken. Vanwege de regen van de afgelopen nacht was er echter geen zonsopgang te zien.. We waren nu toch al wel zo vroeg wakker en dus gingen we maar lekker vroeg op pad. De ochtend begon goed met een boom vol baboons die heel actief waren en niet veel later de eerste nijlpaarden. Rond half 12 waren we weer even terug op de camping voor een brunch en om onze tenten af te breken. In de Serengeti is de kans om een luipaard te zien meestal groot maar vanwege het hoge gras was ook dit moeilijk. We hadden wederom weer heel veel geluk want niet lang nadat we de camping weer hadden verlaten zagen we een luipaard in een boom liggen! Hij was jammer genoeg wel zo’n 50 meter van ons vandaan maar via de camera en de verrekijker konden we goed zien dat het een luipaard was en die konden we dus mooi ook weer toevoegen aan ons lijstje van de Big 5! Later op de dag stopten we nog bij een soort meer waar wel iets van 50 nijlpaarden in lagen. We hebben hier wel zo’n uur staan kijken en even later zagen we ook nog twee krokodillen. Tegen het einde van de middag gingen we naar onze volgende slaapplaats, een camping in de Ngoro Ngoro. Het was een camping met een heel mooi uitzicht. Toen we aankwamen begon het al donker te worden en dus moesten we snel onze tenten opzetten. Niet veel later, toen het donker was, stond het hele terrein vol met buffels. Toen Amber en ik na het eten in ons tentje lagen konden we ze naast ons hoofd horen eten, heel fijn!

Zaterdag:
Na vannacht, ondanks de etende buffels naast ons hoofd, heerlijk te hebben geslapen ging de wekker alweer om 6 uur. Na het ontbijt zaten we al om kwart over 7 ingepakt en wel in de auto opweg naar de Ngoro Ngoro krater. We reden vanaf de bovenrand de krater in. Om de Big 5 compleet te maken gingen we vandaag als laatste nog opzoek naar een neushoorn. Na zo’n 1,5 uur was het al raak. Op zo’n 70 meter van onze auto vandaan lag een neushoorn in het gras. Voor ons was het onmogelijk om te zien dat het daadwerkelijk een neushoorn was maar Sos wist zeker en ik was natuurlijk allang blij dat ik nu thuis mooi kon vertellen dat ik de Big 5 had gezien. Even later zagen we echter nog 4 neushoorns waarvan twee op maar 30 meter van de auto vandaan! We reden naar een lunchplek waar in het water allemaal nijlpaarden lagen. Waar we in de Serengeti absoluut de auto niet uitmochten bij de nijlpaarden, omdat nijlpaarden zo gevaarlijk zijn, mocht je hier gewoon rondlopen. Amber en ik vonden het echter toch een beetje eng en dus bleven we op afstand van het water en gingen we al na 5 minuten weer terug naar de anderen. Rond 2 uur en heel veel dieren verder gezien te hebben reden we de krater uit en gingen we lunchen bij een restaurantje op de weg naar huis. Rond 6 uur werd ik weer thuis afgezet.

De safari was by far een van de meest geweldige ervaringen uit m’n leven en ik heb heel erg genoten. Ik had echt geluk met een super gezellige groep, we hebben veel gelachen en veel mooie dingen gezien!

In de tussentijd zijn er natuurlijk ook veel andere dingen gebeurd, zoals:

Het bezoek aan een bijeenkomst van Masai-vrouwen (woensdag 24-02)
Anna, Maaike en ik gingen ’s middags bij een bijeenkomst van Masai-vrouwen op bezoek. Deze bijeenkomst vindt iedere woensdagmiddag plaats en wordt georganiseerd door HIMS, de organisatie van de mama van het huis waar Anna verblijft, mama McKrine. We gingen samen met Adam en nog drie andere locals die voor mama McKrine werken. Het was bijna 2 uur rijden vanaf Arusha. De bijeenkomst vond plaats bij een masai-dorp, onder een boom, met een prachtig uitzicht over de bergen en het landschap. Langzaam kwamen de vrouwen aangelopen, soms van wel meer dan 5 km ver, en uiteindelijk waren er zo’n 30 vrouwen. De oudere Masai-vrouwen en wij als gasten zaten op houten bankjes en de andere vrouwen zaten op de grond of op stenen. De vrouwen zagen er allemaal stuk voor stuk prachtig en traditioneel Masai uit. De vrouwen heetten ons welkom met een lied en met allemaal gejoel. De meeste Masai-vrouwen konden alleen maar de Masai-taal. Er was een Masai-vrouw, de voorzitster van de bijeenkomst, die wel goed Swahili kon. De gesprekken gingen via haar, zij vertaalde het Swahili naar het Masai en andersom, en via Adam, die het Swahili naar het Engels vertaalde en andersom.
De sessie begon met een voorstelronde waarin iedereen vertelde hoe ze heetten, hoe oud ze waren en hoeveel kinderen ze hadden. Na het voorstelrondje vertelden de vrouwen over deze groep. Elke vrouw legt 1000 shiling per bijeenkomst neer en dit geld wordt als lening aan een van de vrouwen gegeven zodat ze zelf een eigen bedrijfje, bijvoorbeeld mais verbouwen, kunnen opzetten om zo op den duur meer geld te kunnen verdienen. Na 3 maanden moet de vrouw het geld plus 10% terug betalen. De mannen hebben het in de Masai-cultuur allemaal voor het zeggen en de meeste vrouwen komen dan ook stiekem naar deze bijeenkomsten toe. Ze praten tijdens de bijeenkomsten vooral over hun leven en over de problemen die ze tegenkomen in hun leven en ze gaan samen opzoek naar oplossingen voor deze problemen.
Nadat ze hadden uitgelegd wat de groep inhield mochten we vragen stellen aan de vrouwen. We mochten alles vragen en ze waren heel open. Hierna stelden de vrouwen ook vragen aan ons. Het was een heel confronterend moment waarop het weer even heel erg duidelijk werd voor ons wat voor een geluk wij hebben met waar we geboren zijn. Want waar de vrouwen in de Masai-cultuur niets te zeggen hebben, hebben wij het in Nederland als vrouw toch maar mooi voor elkaar. We voelden ons wat bezwaard en misschien zelfs ietswat schuldig om antwoord te geven op hun vragen en we zagen ook dat ze vol bewondering luisterden naar wat wij als vrouw in Nederland allemaal voor het zeggen hebben. Voor ons zijn het de gewone dingen waar we niet bij stil staan, zoals met wie we willen trouwen en hoeveel kinderen we willen, maar deze vrouwen hebben daar helemaal niets over te zeggen en dat was toch wel heel moeilijk om zo van de vrouwen zelf te horen.
Wat ik een van de shockerendste dingen vond was dat er een zwangere vrouw zat die een armbandje om had. Dit armbandje had ze gekregen van een man en het armbandje had als betekenis dat als haar ongeboren baby een meisje zou zijn hij met haar mocht trouwen. Wanneer het een jongetje zou zijn dan zou het zijn nieuwe beste vriend worden. Een meisje wordt dus al geclaimed voordat ze zelfs geboren is, echt niet voor te stellen zo triest..
Na de vragen legden de mensen van HIMS de vrouwen nog wat uit over de gezondheidszorg en daarna gingen we met de ‘voorzitster’ van de groep mee naar haar huis en mochten we in haar huisje kijken en hebben we haar familie ontmoet. Het was een hele indrukwekkende dag en ik vond het heel erg mooi en inspirerend om te zien hoe sterk deze vrouwen zijn en om te zien hoe erg zij vechten voor de toekomst voor hun kinderen.

Een man van het parlement die thuis langskwam (zaterdag 27-02)
Tussen 12 en half 1 zou er een man van het parlement bij ons thuis langkomen. Mama wil een speciale vergunning voor het kinderdagverblijf en deze man moest daarom ons huis komen checken. Om half 1 was iedereen er klaar voor: het hele huis was schoongemaakt, iedereen had zijn/haar mooiste kleding aan en er stond een koor van zo’n 30 mensen klaar. Rond half 2 kwamen er 3 dala dala’s vol met vrouwen met prachtige Afrikaanse en/of Masai-kleding aan. Ze zongen allerlei Afrikaanse liedjes en dansten enthousiast. Greetje en ik wisten niet wat we meemaakten. Op een gegeven moment waren er wel 150 mensen bij ons huis. De beste man kwam echter zelf pas om half 3, zo’n 2,5 uur later dus, aanzetten.. Hij werd enthousiast verwelkomt door alle zingende en dansende vrouwen. Eerst knipte hij buiten en binnen een lintje door en later liep hij, met iedereen achter zich aan, het kinderdagverblijf in om dat te bekijken. Mirjam gaf hem een rondleiding van een halfuur en vertelde hoe alles zat. Greetje en ik vielen natuurlijk op als de enige mzungu’s, hij had zich al aan ons voorgesteld en toen hij het kinderdagverblijf uitliep vroeg hij of we met hem mee wilden lunchen. We zouden eigenlijk boodschappen doen voor m’n afscheidsfeestje die ik die avond gaf maar zo’n kans konden we natuurlijk niet afslaan en omdat we alleen nog maar ontbeten hadden die dag hadden we hele erge honger en konden we een lunch dus wel gebruiken.
We vertrokken samen met Mirjam en de man van het parlement en zijn chauffeur in zijn auto en de dala dala’s met de vrouwen erin volgden ons. In de auto bleek dat we niet gelijk gingen lunchen maar dat we eerst nog naar een andere bijeenkomst gingen. Eenmaal aangekomen in een dorpje op een berg, zo’n drie kwartier rijden, werden we samen met de man van het parlement warm onthaald. We namen samen met hem en zijn mensen plaats onder een hele grote partytent. Buiten deze tent stonden en zaten zo’n 200 mensen, vooral vrouwen, in wederom hun mooiste kleding. Er waren verschillende optredens, zo werd er gezongen en speelden een aantal vrouwen een toneelstukje voor ons. Alles was in het Swahili waardoor het voor Greetje en mij natuurlijk moeilijk te volgen was. Aan het einde gingen we ook nog bij allerlei vrouwen langs die in een rij stonden om te laten zien wat ze allemaal gemaakt hadden en verkochten. Het was allemaal hartstikke leuk om mee te maken maar het was ondertussen 2 uur later, het werd saai, we vergingen ondertussen van de honger en we moesten eigenlijk naar huis om alles voor m’n afscheidsfeestje klaar te zetten. Patrick was er met de auto en we wilden eigenlijk zonder eten dan maar gaan maar dat is hier heel erg beleefd en dus werd er voor ons geregeld dat we alvast wat te eten kregen. Na het eten verontschuldigde we ons bij de man van het parlement en bedankten we hem voor deze uitnodiging en gingen we naar huis.

De verhuizing (zondag 28-02)
Ik ben, zoals gepland, vorige week zondag verhuisd van project en dus ook van slaapplek. Het was erg gek om na 6 weken van m’n familie bij mama afscheid te nemen. Ik zit nog 2 maanden in Arusha, op een project dat zo’n 30 minuten met de dala dala vanaf mama is en ik weet zeker dat ik nog contact hou en nog eens langsga wat het afscheid wel wat gek maakte.
Vooral de eerste twee dagen had ik het toch wel moeilijk om te wennen op m’n nieuwe project maar nu gaat het helemaal goed. Ik zit nu op het project Living Water. Dit is een project dat bestaat uit het centrum, met het weeshuis en een bijbehorende basisschool, en een grote basisschool op zo’n uur rijden vanaf hier. Ik slaap nu in een soort vrijwilligershuis. Het is bij de baas van het project, David, en z’n 6-jarige zoontje, ook David, in huis maar het is niet zo erg een gastgezin zoals bij mama en het is hier toch wel wat luxer allemaal. Zo heb ik een eigen kamer met twee bedden en een aangrenzende badkamer met een warme douche, een wc met een wc-bril en een wastafel en ook werken hier dienstmeisjes en jongens en hebben we een kok die drie keer per dag de lekkerste gerechten klaarmaakt voor ons. Het is een rare overgang van mama naar hier maar het is wel leuk voor de afwisseling. Het is nog een beetje kijken hoe ik het beste hier kan helpen maar tot nu toe help ik van maandag t/m vrijdag van 8 tot 12 in het centrum en geef ik bijles aan twee meisjes, van 13 en 6. Deze twee meisjes hebben vanwege gebeurtenissen in hun leven een enorme leerachterstand en kunnen een op een hulp goed gebruiken. Zo is het meisje van 13 al twee keer getrouwd geweest, de eerste keer uitgehuwelijkt door haar ouders en de tweede keer is ze toen ze weggelopen was van haar eerste man in handen gekomen van wederom een foute man. Ze is door beide mannen misbruikt en in elkaar geslagen en uiteindelijk heeft ze weten te vluchten en is de naar de politie gegaan. De politie heeft haar bij Living Water gebracht waar ze nu bijna een jaar verblijft. Dit soort verhalen zijn heel zielig en nauwelijks voorstelbaar en het is dan ook heel mooi om dit meisje ook maar een beetje te kunnen helpen!


Aankomende week wordt wederom weer lekker druk, zo heb voor iedere dag wel weer plannen. Ik hoop dat ik jullie nu weer wat heb bijgepraat en ik zal proberen om de volgende keren niet zolang te wachten tussen m’n blogs.

Tutaonana! (zie/spreek jullie)

Liefs,
Olivia